Откако израелскиот премиер Бенјамин Нетанјаху објави дека Израел има намера да го окупира Појасот Газа со цел да воспостави цивилна администрација во која Хамас нема да има влијание, реакциите се излеваат од сите страни, и тие се претежно негативни. Дури и израелските воени началници не се задоволни од објавата, кои се загрижени за опасноста за заложниците и долгорочните последици од таквата операција.
Според израелските медиуми, целиот процес би се одвивал во две фази. Првата вклучува интензивни воени операции насочени кон понатамошно уништување на инфраструктурата на Хамас и преземање контрола врз клучните области, вклучувајќи го и градот Газа. Оваа фаза предвидува евакуација на цивилното население од северните делови на Газа кон југ, со истовремено создавање хуманитарни коридори.
Втората фаза вклучува воспоставување целосна воена контрола врз Појасот Газа, но без постојана израелска администрација. Планот е управувањето да се предаде на „арапските сили“ или цивилна администрација што не е поврзана со Хамас или Палестинската самоуправа по шест до девет месеци, а воедно да се обезбеди дека областа останува демилитаризирана и не претставува закана за Израел.
Никаде не е дефинирано или објаснето кои „арапски сили“ би управувале со Појасот Газа, а се споменуваат неколку опции. Според израелската идеја, тоа би била коалиција од неколку држави, но прашање е кој би бил на чело и со каков план.
Засега, повеќето очи се насочени кон Египет. Тој е прифатлив за Израел поради неговата географска близина и неговата историска улога во посредувањето меѓу Израел и палестинските групи, вклучувајќи го и Хамас.
Планот на Египет за реконструкција на Газа вреден 53 милијарди долари, усвоен на самитот на Арапската лига во Каиро во март, предвидува формирање административен одбор од независни палестински технократи кои ќе управуваат со Газа за време на преодниот период, со поддршка од Египет и Јордан во обуката на палестинските безбедносни сили. Овој предлог сугерира дека „арапските сили“ би биле повеќе советодавни по природа, без директно воено или административно присуство.
Јордан е исто така споменат како потенцијален носител на ново управување во Појасот Газа, но јорданските претставници, како што е министерот за надворешни работи Ајман Сафади, експлицитно ја отфрлија идејата за испраќање арапски трупи во Газа, нагласувајќи дека не сакаат да бидат гледани како „непријатели“ или да преземат одговорност за последиците од израелските акции.
Обединетите Арапски Емирати и Саудиска Арабија, поради нивните финансиски можности, често се споменуваат како потенцијални донатори за реконструкција на Газа и привремени администратори. Сепак, обете земји имаат резервиран став кон Хамас и изразија услов дека ќе поддржат само решенија што вклучуваат демилитаризација на Хамас и воспоставување легитимни палестински институции, но без раселување на луѓе.
Хамас изјави дека ќе ја смета секоја странска администрација за „окупаторска“ ако е на кој било начин поврзана со договорот со Израел.
Планот за окупирање на Појасот Газа наиде на речиси едногласна осуда од западните сили, од Германија, Обединетото Кралство и Франција до лидерите на Обединетите нации и Европската Унија.
Турција ја повика меѓународната заедница да го спречи спроведувањето на планот, обвинувајќи го Израел за обид за насилно раселување на Палестинците. Кина изрази сериозна загриженост, нагласувајќи дека Газа им припаѓа на Палестинците и дека единствениот начин за решавање на кризата е итен прекин на огнот.
САД, за разлика од повеќето свои сојузници, не го осудија експлицитно планот. Амбасадорот на САД во Израел, Мајк Хакаби, рече дека „не е улога на САД да му кажуваат на Израел што да прави“, нагласувајќи дека Израел има право сам да донесува одлуки во врска со националната безбедност.
Претседателот Доналд Трамп избегна директен коментар за планот, фокусирајќи се наместо тоа на потребата од разоружување на Хамас и осигурување дека Газа не претставува закана за Израел.
Малку е веројатно дека меѓународната осуда ќе го наговори израелскиот премиер да се откаже од својот план, бидејќи само внатрешните израелски односи можат да го сторат тоа. Откако ги објави своите намери, во Тел Авив се одржаа масовни протести со барање за крај на војната, а не нејзино продолжување.
Политичката опозиција на премиерот во Израел нагласува дека самиот Нетанјаху повеќе не знае како да се извлече од позицијата во која ја доведе земјата. Лидерот на опозицијата, Јаир Лапид, остро го критикуваше премиерот, обвинувајќи го за загрозување на животите на заложниците и продлабочување на меѓународната изолација на Израел со ескалација на конфликтот во Газа. Тој се залага за преговори и дипломатско решение.
Бени Ганц, поранешен министер за одбрана и член на воениот кабинет, предупреди дека целосната окупација на Газа би била „стратешка грешка“ што би можела да доведе до долгорочни воени и економски оптоварувања за Израел.
Поранешните лидери на ИДФ и безбедносните агенции го критикуваа планот како неизводлив и опасен. Тие истакнуваат дека целосната окупација би барала огромни ресурси и би ја загрозила безбедноста на Израел на други фронтови, како што е Либан.