Поранешниот италијански премиер Силвио Берлускони почина на 86-годишна возраст. Тој почина во болницата „Сан Рафаеле“ во Милано, јавуваат италијанските медиуми.
Во април тој се лекуваше од инфекција на белите дробови поврзана со леукемија од која боледуваше извесно време.
Берлускони беше медиумски тајкун кој водеше три италијански влади меѓу 1994 и 2011 година, а неговата партија Форца Италија е партнер во сегашната владејачка коалиција.
Покрај за подведување и поткуп, поранешниот италијански премиер во август 2013 година беше осуден и за даночна измама, а беше осуден на четири години затвор и две години забрана за вршење јавна функција. Бидејќи имал повеќе од 70 години, судот му дозволил затворската казна да ја замени со општествено корисна работа.
Берлускони е роден непосредно пред Втората светска војна, во 1936 година, во Милано, во семејство на банкарски службеник и домаќинка. Дипломирал право на Универзитетот во Милано, а за време на студиите повремено работел како пејач на брод за крстарење.
Во 1965 година се оженил со Карла Елвира Дал Ољо, со која имал две деца. Во 1980-тите стапи во вонбрачна врска со актерката Вероника Ларио, со која имаше уште три деца и со која се ожени во 1990 година, а се разведе во 2009 година кога почнаа да се појавуваат секс скандали.
Својата деловна кариера во градежништвото ја започнал во шеесеттите години. Така од 1970 до 1978 година го изградил големиот станбен проект Милан 2 со четири илјади станови во околината на Милано.
Тој влезе во светот на медиумите недолго потоа, во 1973 година, кога ја лансираше малата, но прва приватна кабловска телевизија, TeleMilano, која прерасна во националната комерцијална телевизиска станица Canale 5 во 1980 година. До крајот на осумдесеттите, телевизијата на Берлускони каналите доминираа во етерот.
Во 1978 година ја основа првата медиумска групација, поточно холдингот Фининвест. Интересно е што истата година се приклучил на масонската ложа Propaganda Due. Неговата деловна империја незапирливо се ширела, па купил други телевизиски канали, кина, издавачки куќи, стоковни куќи, а во 1986 година купил и A.C. Милано. Фининвест порасна на над 150 компании.
Веќе до 1983 година тој заработил 114 милијарди лири (денес 58 милиони евра), а потеклото на средствата за инвестиции сè уште не е познато и покрај истрагите спроведени од неколку државни правобранители. Во секој случај, за растот на неговата медиумска империја секако помогна неговото пријателство со тогашниот премиер Бетин Кракси.
Во 1984 година, Кракси со вонреден декрет го легализираше емитувањето на телевизиските канали на Берлускони на национално ниво, на што, според законот, дотогаш имаше право само државната телевизија РАИ.
Набргу откако тој дојде на власт во 1994 година, државното правобранителство започна истрага за неговата деловна империја. Кога сепаратистичката десничарска партија Лега Норд (Северна лига) се повлече од коалицијата истата година, станувајќи малцинство, Берлускони беше принуден да поднесе оставка.
Постапките против него се пребројни за да се набројат: од злоупотреба на положбата, поткуп, корупција, клевета, проневера, изнуда, лажно сведочење, перење пари, даночна измама до врски со мафијата.
Во 2013 година тој беше осуден и за незаконско добивање и објавување на содржината од полициското прислушување на неговиот политички ривал. Иако честопати беше осуден, пресудите редовно се носеа во второстепениот суд, благодарение на дупките во законот, исто како што се случи со пресудата за подведување малолетник.
Ветувајќи намалување на даноците, помала невработеност и повисоки пензии, тој повторно ја освои власта во 2001 година. Неговиот втор мандат беше обележан со поддршка на американскиот претседател Џорџ В. Буш во инвазијата на Ирак во 2003 година и лоша економска ситуација.
По оставката во 2005 година, тој доби доволно гласови за доверба во парламентот за да формира нова влада. Сепак, во 2006 година, тој ги загуби изборите од левичарската коалиција на Романо Проди. Но, само две години подоцна, тој се врати на власт кога на Проди му беше изгласана недоверба во парламентот.
Третиот мандат на Берлускони не беше ништо помалку турбулентен. Покрај еврокризата што ја погоди и Италија, неговите скандали, истраги и неконтролирано однесување во јавноста, вклучително и тепачката со неговиот министер за финансии, Џулио Тремонти, почнаа да влијаат на меѓународната репутација на Италија.
Финансиската агенција Стандард и Пурс го означи кредитниот рејтинг на Италија како негативен поради недостатокот на политичка волја за толку потребните економски реформи. Германската канцеларка Ангела Меркел и францускиот претседател Никола Саркози исто така јавно го критикуваа поради недостигот на реформи.
Во 2009 година беше физички нападнат на митинг во Милано. Маж од толпата го удри по лицето со мермерна макета на Миланската катедрала и му скршил два заба, а видеата и фотографиите од неговото раскрвавено лице го обиколија светот.
На крајот повторно го загуби парламентарното мнозинство и беше принуден да поднесе оставка на 12 ноември 2011 година. Иако остана без место во Сенатот поради пресудата за даночна измама, прва од ваков вид правосилна, тој остана на чело на неговата партија, а неговата медиумска империја и дополнително ја искористи за да влијае на политиката.
Кога тогашниот премиер Матео Ренци распиша референдум за уставни реформи во 2016 година, Берлускони се спротивстави и референдумот пропадна, по што Ренци поднесе оставка.
Неговата коалиција со Лигата на Матео Салвини (поранешна Северна лига) тесно го порази Движењето пет ѕвезди на изборите во 2018 година, но Лигата освои повеќе гласови од Форца Италија и на крајот формираше коалиција со Движењето пет ѕвезди. Во 2018 година судот му ја укина забраната да се кандидира на избори, па во 2019 година без никакви проблеми победи во парламентот на ЕУ.