Да деца, знам дека сега е неверојатно да се чита за тоа, но ние малку постарите, можеме тоа да ви го потврдиме тоа дека навистина постоеше нешто што се викаше пролет, лето, есен и зима и ние живеевме во согласност со тоа.
Не, тоа не беше во време на диносаурусите, во време на фараоните, ниту во периодот од Првата светска војна, тоа се случуваше пред некои 20 или 30 години. Ете, се сеќавам уште на тие среќни денови, кога зимата навистина беше зима, кога фичовците, упс, тоа беа мали прастари автомобили… кога се возеа по замрзнатото јарунско езеро, снегот паѓаше во декември и Сљеме се белееше до крајот на март. Се сеќавам дека пролетта беше пролет, дека во првите одделенија на основците колективно одевме во природа, беревме јаглики и качунки, сето тоа во рамки на домашни задачи со кои го славевме доаѓањето на нешто што се викаше пролет, нешто што беше зелено и врнежливо, а не спарно, тропско и неиздржливо.
Да деца, знам дека сега во тоа тешко можете да поверувате, но потоа настапуваше летото, во кое во почетокот на училишниот распуст одев кај баба на море, скокав во топлата плитка вода и од морето си одев кон крајот на август. Знам дека тоа звучи неверојатно, но по летото настапуваше сува, жолто кафена есен и повторно сите ние од првите одделенија на основните училишта колективно одевме во природа да собираме лисја.
Звучи неверојатно, но тие годишни времиња беа четири и се менуваа на секои три месеци. Знам дека ви звучи чудно, исто како што ви звучи чудно дека некогаш одамна не постоеја мобилни телефони, па на симпатиите Маја, Ивана или Маре им се јавував на домашен телефон, цел возбуден од тоа што прво мораш да ја прескокнеш пречката наречена нејзината мајка. Или како што звучи неверојатно дека првиот компјутер на кој игравме игри, извесен Спектрум, имаше точно 48 килобајти меморија, точно колку и денешните селфи тоалетски снимки со напрчени усни, матни селфи од училишните тоалети. Исто како што звучи неверојатно дека тогаш на телевизија даваа само еден цртан филм дневно, во седум часот и петнаесет минути и потоа главно се одеше на спиење. Исто како што неверојатно звучи фактот дека првите женски гради ги гледавме откако сме го деградирале најхрабриот мангуп од одделението смело да оди до киоскот и да ни купи Старт. Или како што неверојатно звучи дека најеротичните моменти од моето тинејџерство беа тие во кои сосетката на јажето во дворот ги пружаше нејзините испрани алишта.
Да, деца мои мили, сето тоа звучи неверојатно, па така и фактот дека еднаш постоеа четири годишни времиња. Вивалди за тоа компонирал и мелодија која денес можеби ви ѕвони на мобилните телефони, можеби додека снимате селфи во женски тоалет, а легендата зборува дека по феноменот на четирите годишни времиња еднаш беше наречена и пица.
Но, тоа повеќе го нема, деца мили, тоа е далечно минато. Денес во јануари луѓето по градот одат во куси ракави, дожд почнува да врне во април и престанува во ноември, поплавите се сливаат на малите имоти и достоинството кои преостанаа на луѓето, на летување одиме во зимски јакни.
Нема веќе ни баби на море, јарунското езеро со децении не се замрзнува, фиќовците скапуваат на отпади во предградието и сето тоа отиде во неповрат.
Тоа е затоа што сме проколнати, само затоа.
Сите тоа го знаеме, само малкумина се осудуваат да го признаат.
Dnevnik.hr