Јосип Броз Тито, доживотниот претседател на СФРЈ, почина на денешен ден пред 45 години, а оваа година, почитувачите на неговиот лик и дело од поранешните југословенски републики му оддаваат почит во Куќата на цвеќето во Белград, каде што е погребан, и со носталгија се потсетуваат на времето кога, како што велат, живееле исполнети, сигурни, безгрижни во братство и единство.
„Бев осмо одделение кога почина другарот Тито, но се сеќавам на тој живот, а се сеќавам и на животот неколку години потоа, на безгрижноста, братството и единството, што беше некаде изгубено“, изјави за Танјуг Весна Бојиќ Ромчанин, секретарка на градскиот комитет на СУБНОР на градот Белград.
Бојиќ Ромчанин нагласува дека СУБНОР се бори и се обидува да го негува тоа братство и единство со организациите во сите поранешни републики дури и денес, кога помладите генерации, како што наведува, можеби дури и не можат да замислат каков бил животот тогаш.
„Можеби немавме премногу материјално, она што го имаме сега, но имавме душа, емпатија што ја изгубивме некаде по патот. Тоа е она што најмногу ни недостасува денес“, додаде таа.
Во групи или поединечно, со симболи од тоа време, пред сè знамето на некогашната заедничка држава – СФРЈ и петокраката ѕвезда, но и знамињата на републиките од кои потекнуваат, тие достоинствено го посетуваат гробот на другарот Тито и положуваат венци и цвеќе.
Георгиев од Кочани, Македонија, за екипата на Танјуг изјави дека секоја година доаѓа да му оддаде почит на другарот Тито и се сеќава дека за време на СФРЈ служел во војската во Батајница, во Белград.
„Тоа време не може да се заборави. Можеше да се живее од плата, да се оди на море, беше многу добро. Југославија функционираше како држава, сега ништо повеќе не функционира“, рече Георгиев.
Кога го прашаa што најмногу му недостига од тоа време, тој носталгично одговара дека тоа е слободата.
„Најмногу ми недостига слободата, тоа беше слободата да одиме каде што сакаме, да спиеме каде што сакаме и да бидеме безбедни, бевме горди што сме Југословени, другарот Тито ни го овозможи тоа“, рече Георгиев.
Георгиј Николов од Кочани служел во војската во Чуприја во 1980 година, а на 4 мај, веста за смртта на другарот Тито го затекнала на крајот од неговата смена на стража.
„Тукушто ја завршив смената, сè додека не си легнав да спијам бидејќи се менувавме четири часа, кога влезе капларот Петров Лазар и рече: „Другарот Тито почина“. Тишина, како да завршил светот“, рече Николов.
Со малку треперлив глас, тој вели дека сè уште се сеќава на тој момент како да се случил вчера.
„Неописливо чувство. Другарот Тито си замина и сè понесе со себе, од луѓе станавме нечовечки, имавме братство и единство, не знаевме како да го цениме тоа“, додаде Николов.
Посетителите ја користат можноста да се фотографираат покрај гробот, но и покрај споменикот на другарот Тито, а Јованка Чолак, внуката на Јованка Броз, во интервју за екипата на Танјуг истакнува дека секој што поминува низ Белград треба да ја посети Куќата на цвеќето.