Гардијан
Пишува Роџер Вотерс, основач на рок-групата „Пинк флојд“
Тоа што Мадона ја прифати поканата да настапи во Тел Авив на натпреварот за песна на Евровизија во мај, повторно ги отвори фундаментално важните етички и политички прашања за секој од нас да размислуваме.
Во Париз во 1948 година, тогашните млади Обединетите нации подготвија и последователно усвоија Универзална декларација за човекови права, која беше содржана во меѓународното право дека сите наши браќа и сестри низ светот, без оглед на нивната етничка припадност или националност или религија, имаат одредени основни човекови права, вклучувајќи го, но не ограничувајќи го, правото на живот, слобода и самоопределување.
Па така, прашањето што секој од нас треба да си го постави е: дали се согласувам со Декларацијата на Обединетите нации?
Ако вашиот одговор на ова прашање е да, тогаш се поставува второ прашање: дали сум подготвен да стојам зад мојата поддршка за човековите права и да дејствувам? Дали ќе им помогнам на моите браќа и сестри во нивната борба за човекови права, или ќе преминеме и ќе одиме на другата страна?
Во контекст на тековната дискусија за локацијата на финалето на Евровизија и учеството на Мадона и на другите изведувачи, браќата и сестрите за кои станува збор се луѓето од Палестина кои живеат под длабоко репресивен режим на апартхејд на окупација и не уживаат во правото на живот, слобода и самоопределување.
Во 2004 година, палестинското граѓанско општество апелираше до останатиот дел од светот за помош и, меѓу другото, воспостави културна барикада, барајќи од уметниците да не настапуваат во Израел сè додека израелската Влада не ги признае правата на Палестинците на самоопределување. Оттогаш јас одговорив на нивниот повик и направив сè што можам за да ги убедам другите да го сторат истото.
Некои од моите колеги музичари кои неодамна настапуваа во Израел велат дека го прават тоа за да градат мостови и за мир. Глупости. Да се настапува во Израел е профитабилна свирка, но тоа му служи на нормализирањето на окупацијата, апартхејдот, етничкото чистење, затворањето деца, колењето невооружени демонстранти… сите тие лоши работи.
Патем, затоа што ги поддржувам човековите права и ја критикувам израелската Влада за нејзините прекршувања, рутински сум обвинет дека сум антисемит. Тоа обвинение може да се користи како димна завеса за да се пренасочи вниманието и да се дискредитираат оние кои го вперуваат светлото на злосторствата против човештвото на Израел. Треба да истакнам дека ја поддржувам борбата за човекови права за сите угнетени народи насекаде. Религијата на угнетувачот не е ниту тука ниту таму. Ако ги подржувам Рохинџите и го осудувам прогонувањето во Мјанмар, тоа не ме прави антибудист.
Верувам дека иднината на човештвото во голема мера ќе зависи од нашата способност да го развиеме нашиот капацитет да се соживееме со другите, а не со нашиот капацитет да ги угнетуваме и контролираме. Не можеме да си дозволиме да се вратиме во мрачните векови, кога силата значеше правда. Ние сме подобри од тоа, нели?
Претпоставувам дека ги повикувам сите вклучени во она што го гледам како евровизиско предавство на нашето заедничко човештво да се фокусираме на нивниот капацитет да се соживеат со нивните палестински браќа и сестри. Да се обидат да се стават на нивно место. Обидете се да замислите, 70 години, генерација по генерација, секое утро да се будите во систематски, притаен грабеж на животот на вашиот народ. И тие, кои ги држеа главите високо и се спротивставија со голема храброст, цврстина и милост, побараа помош од нас „срцата што крвават и уметниците“. Сите ние, според мое мислење, имаме апсолутна морална и човечка обврска како луѓе да одговориме на нивниот повик.
Мојата мајка, во мајчинските обиди да ми даде насоки во мојата младост, велеше: „Роџер, во секоја ситуација, речиси секогаш има нешто правилно што може да се направи; само внимателно размисли за тоа, што и да е, разгледај ги сите страни, потоа одлучи што е правилно и направи го тоа“.
Ги повикувам сите млади учесници – всушност сите млади луѓе, всушност сите млади и стари луѓе, а тоа ја вклучува и Мадона – да ја прочитаат Декларацијата за човекови права на ОН. Преведена е на 500 јазици, па така секој да може да се информира за нејзините 30 членови. Ако сите ги почитуваме, можеме да ја спасиме нашата прекрасна планета од нејзиното неизбежно уништување.