Во Галерија „КО-РА“ – голем салон во Ј.У.Дом на култура „Кочо Рацин“ -Скопје, вчера вечер беше отворена изложбата на познатиот и наградуван фотограф Драги Неделчевски од Тетово.
По повод оваа самостојна изложба која е воедно и специфичен истражувачки проект на Драги Неделчевски насловен „Дијагноза“ кој е воедно и од хуманитарен карактер, говореа познатиот уметник графичар Зоран Бошковски, м-р Игор Поп Трајков, Драги Неделчевски, автор на изложбата и Виолета Калиќ историчар на уметнста и стручен соработник за визуелни уметности,дизајн и архитектура кои го истакнаа значењето на оваа специфична тематика и улогата и моќта на фотографијата.
„Како се поприсатен медиум во сите сфери на науката, со своите високо софистицирани дострели, и присатна е и во современата медицина, а застапена е се повеќе како современ медиум и во уметноста. Ова изложба е едно моќно и впечатливо, сурово реално и сугестивно, драматично, соочување со една специфична тематика за која се одважил авоторт да проговори преку фотографијата како најнепосреден медиум, кој ја има таа моќ да ја долови најнепосредно специфичноста на оваа тематика и не само од докумнетарен аспект. Тој не соочува со граничните искушениа со кои се соочува човековото кревко и трошно битие изложено на разнородни малформации, со текот на времето кое е за сите нас лимитирано и ограничено, од самото раѓање, еродира, на патот кон својата конечност како неминовност… Изложбата која ќе ја паметиме како едно впечатливо и автентично соочување со реалитеот, посочува едновремено повеќе аспекти, не само порив за осознавање на непознатото, кое често ни изгледа толку далечно, и речиси нестварно или порив за емпатија. На миг не соочува со трошноста на материјата која еродира, и се преобразува во својата појавна форма, и ја посочува и неминовноста да се соочиме и со конечноста, минливоста, специфична како за универзумот така и за човековото времено ограничено битисување.
Со своите дела Неделчевски ја потцртува моќта на монохромноста која е речиси драматично вшечатлива со сиот растер на расположиви контрасти. Тие се силно сугестивни, деперсонализирани, и побудуваат едновремено едно рационално, а сепак експресивно, и драматично моќно, сурово реално сооочување и соживување со реалитетот на искушенијата, гранично, радикално, речиси брутално, кои се предизвик за човековиот дух, кој се надвива секогаш неприкосновено со својата моќ , оставајќи ја трагата зад себе, која не дефинира како суштества, кои се често изложени и на посилни и посложени страдања во сферата на невидливото, непојавното, во сферата на психата, која е вечна непознаница, окомплексна и недоразоткриена, особено специфична, многуслојна, како сложен и многуслоен лавиринт, на непозната и недоразоткриена стратигарфија и за научниците, како со една голема и никогаш до крај неразоткриена енигма“, истакна Виолета Калиќ во своето обраќање.