Жарко Лаушевиќ во својот трет роман „Се поминува, па и доживотна“ го обојави својот дневник од времето поминато во затворот Забела, каде што поминал 2 и пол години, пред да биде преместен во црногорскиот затвор во Спуж, каде што остана 25 месеци.
Тој помеѓу останатото во книгата пишува и за сексуалното искуство од затворот, кое, како што кажува, посакувал да го заборави, но сепак одлучил да го запише во дневникот.
„Беше тоа пред некои две и пол години. Централниот затвор во Белград. Можеби најтешкиот период од моето лежење во затвор. Сепак, една ноќ беше поинаква. Сакав да го заборавам тоа. Беше околу мојата слава, Ѓурѓовден. Медицинската сестра, ден-два претходно ме молеше за автограм…Беше ноќ. Навечер и сестрите мора да дежураат, за да не му се слоши на некој.
Му се слоши на мојот колега во самицата број 5. Милан Ерак – Еќко. Не му беше добро. Мене ме повика. Јас, по куќниот ред, морав да ќутам. Сепак, се огласив. Прво ми пријде дебелиот командир Гојко, со пискав глас, ми објасни дека никој нема да ми помогне доколку викнам повторно.
Се обидов да објаснам – тоа е мој…пријател, болен е…
Еќко повторно ми викна. Не ми беше ни мене добро. Мојот роден брат е четири ќелии од мојата. Подолу е некој соучесник од Еќко, Станковиќ. Дрога, за жал. Нешто морам. Започнав да…плачам. Искрено.
‘Е сега ќе падне тепање’, го слушам Гојко. Се мислев, добро е, сега пискавиот дебел Гојко ќе ме претепа. Нешто сепак, ете, како комунист во триесетите, направив за својот затворски другар, за колегата.
Се обидов макар, не го издадов. Чекам, слушам некое дошепнување, па веднаш потоа чекори. Чудно одѕвонуваа. Се отвори вратата. Мижам, ко пи*ка. Со главата кон подот.
Чекам пендрек. Ништо. Малку го подигнувам погледот – гледам женски кломпи! Гледам зглобови над кломпите. Единствено што бев сигурен е дека Гојко и покрај пискавиот глас не би носел такви кондури.
Полега го подигнав погледот. Немав многу време. Зар имав избор? Се спушти, ме турна и ми ја соблече тренерката. Лежам на ладниот бетон додека медицинската сестра започна орално да ме наговара.
Сцена како во малку лош порно филм. Размислувам, каде е командирот? Во оние најлошите порно филмови и тој сега би наишол и би се приклучил. Се надевам дека нема. Не! Не можам. И самата помисла дека би можел во тројка со дебелиот Гојко ми го уништува либидото.
‘Не ти се допаѓам?“, прошепоте. Има убави, здрави заби.
‘На мојот пријател во петката му е потребна помош.’
‘А тебе, што ти треба?’, ме прашува со шепот, по што започнав да се убедувам дека воопшто не е грда. Кога и последната одбрана на моето тело падна, прифати и стана, седна на мене и како на некое егзотично место со целото време на светот, започна да се ниша и подигнува. Едно време со двете раце ми ја притисна устата. Мислев дека тоа дополнително ја возбудува, но сфатив дека се плашела да не не слушне командирот, или можеби брат ми.
‘Што се случува таму?’ се слушна од ходникот.
‘Терапија, командире“, рече и нервозно се одвои од мене.
Да, му даде на Уќко некој бенседин подоцна. И не беше среќна, мислам деа и не очекуваше брак од мене ни ред ни по овој секс без среќен крај. Ни јас не би се радувал на повторно средба.“ пишува Лаушевиќ во романот.