13-годишното момче Коста К. кое призна дека на 3 мај пукаше во О.У. „Владислав Рибникар“, вчера на распитот, кој траеше четири часа, изјави дека идејата да пука ја добил кога гледал документарен филм во кој се споменува масовно убиство.
После тоа, на интернет пребарувал термини на тема пукање и убиства и анализирал што направиле „пукачите“ и каде, релативно кажано, „погрешиле“ во извршувањето на нивните страшни злосторства. На вчерашното распит тој не можеше конкретно да објасни зошто решил да пука, освен тврдењето дека имал лоши чувства кон врсниците.
„Вчера изјави дека му е жал. Не сакаше да ги види сликите на неговите соученици кои беа убиени, а во објаснувањето рече дека му е непријатно“, вели за српските медиуми извор кој присуствуваше на вчерашното испрашување.
Зборувајќи за семејните односи, момчето при сведочењето изјави дека во неговиот дом немало посебни правила. Казна немало, освен „благата казна одземање на телефонот“. Од него и неговата сестра се очекувало да бидат фини и културни. Својот однос со татко му го опиша како добар, а за мајка му рече дека е грижлива, сочувствителна, паметна и добра. Тој изјави дека неговите родители добро се сложувале и дека сега му недостигаат татко му, мајката, сестрата, кучето и вујкото.
Момчето кажа и дека ја играл популарната видео игра „Валорант“, таканаречен „стрелец“ во кој тимови од пет играчи се напаѓаат. Тоа е малку контроверзна игра поради нејзината заедница, која се смета за најтоксична во светот. Истражувањата покажаа дека дури 80 отсто од сите играчи на „Валорант“ доживеале онлајн злоупотреба од своите соиграчи во одреден момент од играта. Токсичноста во овој контекст вклучува вербално вознемирување, пцовки и смртни закани, но и поблаги негативни однесувања како намерно губење или напуштање на натпревари.
И покрај тоа, во досегашниот тек на истражување на мотивите на момчето, сè уште нема силна врска помеѓу играњето на оваа видео игра и пукањето во „Рибникар“.
„Не ги познавам тие (луѓе) со кои си играв“, рече момчето за време на испрашувањето.
Според информациите, момчето сведочело дека дошло до идеја да пука во „Рибникар“ еден месец пред злосторството, гледајќи документарен филм. Тој го направи планот помеѓу две и три недели пред масакрот. Отпрвин, тој составил краток список на ученици што имал намера да ги убие, но на крајот го проширил со повеќе имиња. Тој тврди дека списокот наводно го составил со размислување кого нема да убие.
Момчето изјави дека „не му било лесно да го добие оружјето“. Сефот со пиштолот бил поставен многу високо, речиси на таванот и морал да ја дознае шифрата за да го отклучи.
„Кога тато го отклучуваше, видов дека шифрата е 637“, објасни момчето додека дојде до оружјето.
Момчето во сведочењето потврди дека татко му сакал пиштоли и дека го однел на стрелиште. Сепак, тој рече дека неговиот прв контакт со оружје не го овозможил неговиот татко, туку инструктор на стрелиштето. Го опиша како слаб, седокос, со кратка коса и средовечен. Го тренирал со пиштол „Глок“, а повремено имало и други инструктори чии имиња не ги ни знае.
Оружјето на татко му го извадил за прв пат од сефот неколку дена пред 1 мај. Тој го испробал пиштолот „зброевка“ од кого пукал на кобниот ден. Запаливите коктели, кои ги носел на училиште, сам ги правел во тоалетот дома. Во аптека купил етанол и ги наполнил шишињата, а за фитиљот си ја искинал маицата.
Според информациите, момчето потврди дека пред убиството на интернет пребарувало какви казни би можел да добие доколку го стори делото. Очекувало да добие „некаква казна“ и поради тоа размислувало дали да го спроведе планот. Но, тој не се откажа.
Момчето тврди дека конечната одлука сепак да оди да пука ја донел на кобниот 3 мај. Тој веќе во станот го репетирал пиштолот на татко му и имал четири рамки со по 18 куршуми. Најпрво бил во училишниот двор, каде што го забележал чуварот и му рекол да влезе во училиштето. Момчето тврди дека се плашело чуварот да не го разоткрие и дека за момент се поколебал, дека сакал да и се јави на мајка си и да се откаже. Но, сепак пукал, а прва жртва беше училишниот чувар. Тврди дека јасно се сеќава на се од ходникот и во кого пукал, но дека „никого не препознал“ во училницата и дека не ја забележал крвта.
По пукањето тој се разоружал и преку телефонски повик се пријавил во полиција.
– Се јавив во полиција и се предадов затоа што за момент се исплашив дека некој ќе ме убие поради тоа што го направив – изјави момчето за време на неговото сведочење.
Сега не ја знае својата иднина, но знае дека нема да биде нормална. Тој вели дека не ни знае за неговите родители, но смета и дека тие нема да имаат нормална иднина.