Само што ја видов одма знаев дека мора веднаш да оди во операциона сала, вели д-р Златко Пешиќ, хирург на ЦК на Србија, еден од лекарите кои ги лекуваа повредените деца од „Владислав Рибникар“.
Тој, д-р Милан Савиќ, торакален хирург на ЦК на Србија и д-р Ивана Стефановиќ, се дел од медицинските лица кои први им помогнаа на жртвите во масакрот во Белград и во она што се случи во Младеновац.
Момчето Коста Кецмановиќ со пиштолот на татко му уби осум свои школски другари и обезбедување, а седуммина од нив рани. Урош Блажиќ, во својат безумен крвав пир, само еден ден подоцна уби осум млади луѓе и тешко рани тринаесет. Многу животи спаси брзата реакција на здравствените работници, а лекарите кои тој ден беа на лице место и во операционите сали откриваат што нашле таму.
Д-р Ивана Стефановиќ, позната на пошироката јавност по тоа што секое утро известуваше за состојбата на повредените во текот на ноќта, таа среда се најде во улога на лекар, но и во улога на мајка.
– Ќерка ми оди во тоа училиште. За немилиот настан дознавме на утринскиот состанок, но мислевме дека е лажна тревога. Ми се јави ќерка ми, а повикот беше во кол центарот. Добивме страшна вест дека најмалку десет лица се повредени. Таму пристигнав со првиот следен тим – вели д-р Ивана Стефановиќ.
Како што истакна, никој не бил подготвен за тоа што го пронашле.
– Колку и да беа страшни вестите, никој не беше подготвен за тоа што го најдовме таму. Мора да замрзнете, да престанете со сите емоции што ги имате, за да можете професионално да ја работите својата работа. Важно е во тој момент да нема емоции за да можете да пружите помош. Ова е полошо од најлошото сценарио што можев да го замислам. Сè уште ги сумираме впечатоците – вели д-р Ивана Стефановиќ од Итната помош.
Д-р Златко Перишиќ, хирург на ЦК на Србија, бил на должност ноќта кога Урош Блажиќ по случаен избор пукал од автоматско оружје и уби осум луѓе во селата околу Младеновац.
Како што истакна, претходниот ден бил на работа, кога Коста Кечмановиќ пукал во другарите од училишната клупа.
– Не бев директно вклучена во грижата за децата, но ми беше многу тешко да гледам се. Синот на еден колега беше во операциона сала, сите го знаеме и работиме со него. Следниот ден бев на смена во четвртокот, беше сосема поинаку. Сите молчевме. Имавме многу работа тој четврток – се присетува д-р Преишиќ.
Како што вели, непосредно пред закажаните операции го фатила веста дека некој повторно убил многу луѓе и веднаш биле организирани екипи од експерти.
– Ги повикав сите хирурзи, сите хируршки тимови, целата анестезија… Чекавме да видиме што ќе се случи. Прво почнаа да носат двајца пациенти, никогаш не се прашував дали можеме да се справиме со тоа. Почнавме да правиме првична дијагностика, третата пациентка беше девојче родено 2005 година, кога видов како изгледа решив веднаш да влезам во салата. Буквално истрчавме во салата. Видов секакви работи, но во тоа време ми беше премногу тешко. Беше уште потешко кога во лифтот ни рече – „нема да умрам“? – се присетува д-р Перишиќ и додава:
– Имаше три прострелни рани, кога ја отворив не знаев каде е. Ова се ситуации кога треба да го запрете крварењето. Видовме дека десниот бубрег и е целосно уништен. Само сакав да ја стабилизирам, па ќе видиме што ќе правиме. За жал, ја чекаат повеќе операции. Повредата на црниот дроб е таква што денеска планираме да направиме уште една операција, да видиме како изгледа, ми олесна кога видов дека тука може нешто да се направи – вели д-р Златко Перишиќ.
Додека ја чувале девојката во една операциона сала, неговите колеги истовремено работеле во друга.
– Додека ја правевме таа операција, во другите колеги работеа во шест операциони сали. Сите беа таму – вели д-р Златко Першиќ.
Доктор Милан Савиќ, торакален хирург на КЦ на Србија, во средата бил на крајот од својата должност, кога на операционата маса во многу тешка состојба пристигнал синот на колегата со кој работи.
Момчето било донесено со повреди на вратот и градниот кош, а како што било кажано имало дури три куршуми во телото.
– Она што д-р Перишиќ го доживеа во тој масакр втората вечер, јас го доживеав првиот ден. Во суштина, создадовме мултидисциплинарен тим, пациентот кој прв пристигна и беше најтешко повреден беше прилично нестабилен. Не можевме да го реконструираме механизмот на повреда. Оценката беше дека витално требаше да го стабилизираме, не ни беше дозволено да го свртиме на страна, што уште повеќе ја отежна ситуацијата. Добивме информација дека тоа е син на наш колега, кога долго време ја работиш оваа работа се исклучуваш и мораш да помогнеш – вели д-р Милан Савиќ едвај задржувајќи ги солзите.
Како што истакна, најважно било пациентот да се стабилизира и да закрепне, а сега останува само надежта дека последиците ќе бидат што е можно минимални.
– Моравме да работиме и на отстранување на металното туѓо тело. Доаѓав од должност кога сето тоа се случи… Некако само се фокусираш на помагање на пациентот. Важно е со кого работиш, мислам дека успеавме да го стабилизираме и вратиме и се надевам дека последиците ќе бидат што е можно минимални – изјави д-р Савиќ за РТС.