Поминаа повеќе од две години откако, според тврдењата на Специјалното државно обвинителство на Црна Гора, Дамир Хоџиќ и Адис Спахиќ беа убиени во куќа во близина на Спуж. Според обвинението, за тие ликвидации се обвинети Вељко Беливук, Марко Миљковиќ, Небојша Јанковиќ и Ратко Живковиќ од Краљево. Како што во шокантната исповед за Нова.рс вели Сабахета Хоџиќ, мајка и тешта на убиените млади луѓе, таа и нејзиното семејство две години се борат да ја дознаат вистината.
„Денот кога исчезнаа Дамир и Адис, јас не бев во контакт со ниту еден од нив. Адис дојде во нашата куќа ден пред сето тоа и рече дека му треба нашата семејна кола, но не ни кажа за што му треба. Дури подоцна слушнав дека рекол дека оди некаде да го земе Дамир и дека брзо ќе се врати. Вечерта му се јавив на Адис да видам кога ќе дојде, но тој воопшто не ми одговори“, изјави соговорничката.
Како што вели, набрзо сфатиле дека ги нема и почнале да ги бараат, но полицијата седум дена по исчезнувањето им забранила да продолжат со потрагата.
„Мојот сопруг и јас започнавме лична истрага и една недела постојано баравме, заедно со Специјалниот тим, од куќа до куќа од луѓето снимки од камерата. Така тргнавме по автомобилот, односно каде одеа. Кога стигнавме до една бензинска пумпа во Даниловград, која мислам дека е на пат местото, тој седми ден ни се јавија од обвинителството и не запреа. Ни кажаа дека ја попречуваме истрагата, дека правиме кривично дело. Бевме принудени да се откажеме“, објаснува неутешната мајка.
Таа додава дека во следните шест месеци, единствената информација што ја добиле од полицијата била дека работат на случајот.
Како што истакнува, информациите за тоа што им се случило на Адис и Дамир ги добиле од српските медиуми, по што им се обратил обвинителот Саша Чаѓеновиќ.
„Се јавивме да прашаме дали ние како семејство од друга земја ќе дознаеме што се случило со нашиот син. После тоа, првпат се сретнавме со обвинителот Чаѓеновиќ, кој ни кажа дека Дамир бил убиен од Беливук на 14 октомври 2020 година, со огнено оружје, во автомобил и дека за тоа има слики и многу докази“, објаснува таа.
„Им реков дека ќе копам со раце и нозе, само да ги најдам посмртните останки на мојот син, но тој не ми дозволи. Дури ми рече дека не е безбедно. Му одговорив дека не се плашам за мојата безбедност, бидејќи ова што го поминувам не е живот“, едвај изговарила мајката плачејќи.
„Слушнав дека по злосторството куќата е речиси целосно урната, а потоа ѕидовите се ремалтерисани, варосани, сменети се плочки, паркет, врати, мебел. Сигурна сум дека ги закопале внатре и ги зацементирале во бетон. Не гледам поради која друга причина не не пуштаат таму. Таа куќа е вториот Ритопек“, завршува таа.