Големата сина дупка се наоѓа во океанот, приближно 60 милји од брегот на Белизе, се спушта на повеќе од 400 стапки под површината на океанот и таму се пронајдени вознемирувачки откритија.
Долго време, нуркачите не можеа доволно да ги истражуваат дупките, бидејќи немаа соодветна опрема за справување со нивните длабочини.
Тоа се промени со напредокот на технологијата, но и кога за дупката се заинтересира милијардерот Ричард Бренсон, основачот на „Вирџин“. Тој ја најмил експедицијата и нуркачот Фабиен Кусто да направи висококвалитетни фотографии и видеа од мистериите скриени под површината.
За жал, она што се наоѓа на дното на прекрасната, мистериозна формација на океанот само делумно го сумира човештвото како што го знаеме.
Се разбира, имаше многу ѓубре на дното на Големата сина дупка. Тимот пронајде пластично шише од два литри, како и одамна изгубен GoPro со фотографии од нечиј одмор. Но, тоа не беше се. Во дупката беа откриени и две тела; нуркачи кои исчезнаа во голема пештера. Иако сцената беше дефинитивно вознемирувачка, тимот одлучи да ги остави телата таму каде што беа, утврдувајќи дека дупката е добро место за нивното последно почивалиште.
Шокантните откритија не завршија тука, бидејќи кога екипажот нурна со подводно возило во длабочините на дупката, пронашле голема серија пештери во кои имало висечки сталактити – научниците сметале дека е невозможно сталактитите да се формираат под површината на водата.
Откритието покажа дека пештерите, лоцирани стотици метри под површината на океанот, некогаш биле на суво. Бренсон истакна колку е вознемирувачко откритието за состојбата на планетата, пишувајќи:
“Сината дупка е направена од сложен систем на пештери кои некогаш биле формирани на копно. Тоа е доказ за тоа колку брзо и катастрофално можат да се издигнат океаните. Нивото на морето некогаш било стотици метри пониско. Пред 10.000 години, нивото на морето се зголемило за околу 300 стапки кога стопи многу мраз низ светот. На 300 стапки надолу можеше да се види промена на карпата каде што порано беше копното и се претвори во море“.
Бренсон ја опиша сцената како „еден од најтешките потсетници за опасностите од климатските промени што некогаш ги видел“.