На 60-годишна возраст почина Теофил Панчиќ, еден од најистакнатите новинари и писатели од поранешна Југославија. Во текот на неговата богата кариера беше препознаен како остар коментатор на општествени и политички настани, долгогодишен колумнист на неделникот Време, политички коментатор на Радио Слободна Европа и соработник на бројни регионални и меѓународни медиуми.
Роден во 1965 година во Скопје, Панчиќ својата младост ја поминал во неколку градови на поранешна Југославија, меѓу кои и Загреб, каде што се школувал и ја започнал својата новинарска кариера. Подоцна се населил во Србија, прво во Белград, а потоа во Нови Сад и Земун, каде што живеел до крајот на животот. Неговите текстови се занимаваа со анализа на општеството, културата и политиката, често со изразена критичка острина. Како колумнист и есеист, Панчиќ се здоби со репутација на остар, прецизен и бескомпромисен аналитичар и голем интелектуалец, чии зборови имаа силна резонанца во јавноста.
Покрај новинарството, значаен придонес има и во литературата. Има објавено неколку книги, меѓу кои „Урбани бушмани“, „Чувари на бенгалскиот пожар“, „Специјални знаци“, „На хартиена задача“, „Пепел без градина“, „Железничка станица фантом“, „Тапчиња против заборавот“ и „39 дена од јуни“. Неговите есеи, критики и новинарски текстови сведочеа за промените во општеството, а неговите аналитички вештини и стил го направија еден од најпочитуваните интелектуалци во регионот.
Панчиќ во текот на кариерата доживеал и физички напади поради ставовите, но тоа не го спречило да продолжи да пишува и отворено да ги кажува своите мислења. Како член на Независното здружение на новинари од Војводина, тој остана доследен на своите убедувања, новинарски принципи и професионалниот интегритет.
Неговото заминување остава празнина во регионалното новинарство и литература, но и во поширокиот интелектуален простор. Преку своето пишување, Панчиќ неуморно се залагаше за рационално размислување, слобода на изразување и критички однос кон општествените настани, честопати спротивставени на националистичките наративи и популизмот. Неговата способност да ги анализира и контекстуализира општествените промени беше препознаена надвор од регионот, а текстовите што останаа зад него се неизбришлива трага од неговиот придонес во општеството.