Пред Вишиот суд во Смедерево, во просториите на Специјалниот суд во Белград денеска продолжува судењето на Урош Блажиќ за масакрот во селата Дубона и Мало Орашје.
Зорица Паниќ, мајката на убиените Милан и Кристина од Дубона, за „Нова.рс“ вели дека нивната болка е се поголема и посилна и дека секое ново судење им е потешко.
Судењето на Урош Блажиќ за масакрот во селата околу Младеновац и Смедерево почна во мај годинава, но првото рочиште веднаш беше прекинато кога родителите на убиените деца го нападнаа убиецот. По овој инцидент, судењето беше префрлено во Белград, во зградата на Специјалниот суд.
Досега во постапката сведочеа голем број сведоци, обвинетиот, како и родителите на жртвите и преживеаните од масакрот.
На ова рочиште се очекува да продолжи сведочењето на ранетите, како и на роднините на Урош Блажиќ кај кои се криеше по масакрот, а закажано е и сослушување на вештаците.
Зорица Паниќ на 4 мај минатата година ги загуби синот Милан, млад полицаец и ќерката Кристина, примерна студентка. Тие кобниот ден кога пукаше Блажиќ, седеа во центарот на Дубона, со пријателите.
Таа изјави дека секое судење и е се потешко и потешко.
„Каква правда треба да очекуваме? Ќе се бориме за доживотна казна, но силно се сомневаме дека ќе ја добие. Ова судење е тортура, нема смисла, не знаеме како да го издржиме, мора да го гледаме убиецот на нашите деца неколку часа. Не можам да ви го опишам чувството кога сме на суд, убиецот е таму, но не можеме да му се доближиме. Понекогаш размислувам што ако не одам на судење, но како да не одам? Таму ми беа убиени децата“, вели Зорица Паниќ.
Таа вели дека нема добри зборови за семејството на убиецот.
„Таму слушаме некои приказни, за неговите пријатели, со кои се дружел. Зошто да го слушам тоа? Што ме интересира? Тие воопшто не се пријатели, тие се само пријатели на социјалните мрежи, се познаваат три години и се виделе двапати. Слушаме некои нивни глупости, навистина е страшно за секој од нас што изгубил дете. Треба да се заврши што е можно поскоро, ова не води кон ништо. Мажот е многу лош, особено вака кога се ближи датумот за судење. Треба да одиме таму, не спиеме навечер. Сè ни поминува пред очи, таа ноќ ни се враќа“, вели мајката на убиените деца.
Таа посочува дека желба на сите семејства е овој процес да заврши што е можно поскоро, само за да не мора повеќе да го гледаат убиецот и неговото семејство.
„Нема да ми биде полесно, немам деца, болката секој ден е се поголема и поголема. Секое семејство поминува низ истото, кога седиме заедно, зборуваме за нашите деца, за неправдата, за причините зошто се случило тоа. Ништо нема смисла за нас, убиецот не сака да зборува за таа вечер. Очигледно е дека нешто крие. Лажеше за син ми дека го претресува, експлодирав кога го слушнав тоа. Што и да се случило, тоа не е причина да го убиете. Веднаш се јавив во полициска станица, колегата на мојот син, да видам дали е вистина и што се случило. Не е точно, не го спречија, не го легитимизираа, ништо не се случи и тој лажеше за тоа“, објасни Зорица Паниќ.
Таа вели дека се на мислење дека зад целото злосторство се крие нешто друго, вистина која никогаш нема да се дознае, бидејќи Урош Блажиќ немал никаков мотив и причина да пука во нивните деца.
„Се развиваат секакви сомнежи, нашите деца се виновни само што се нашле на погрешно место во погрешно време. Друго што ми пречи е тоа што кога зборуваат за мајските масакри, често велат дека се убиени толку многу луѓе. Тоа се деца! Тоа се деца, најстариот имал 25 години, децата се убиени. Најмногу боли, удира кај што сме најтенки. Мислам дека никогаш нема да ја дознаеме причината за оваа маска“, вели Зорица Паниќ.