На 30 септември 2000 година, две пријателки Екатерина (14) и Елена (17) отидоа во клуб да го прослават празникот на мачениците Љубов, вера, надеж, не очекувајќи дека вечерта ќе се претвори во незамислива агонија. Сè се случи во Рјазан, место кое е оддалечено околу 150 километри од Москва. Епилогот на приказната беше четиригодишното ропство на малолетниците.
Имено, додека тинејџерките се враќале дома, зад нив застанал автомобил од кој човек по име Виктор Моков (48), работник во локална фабрика за автомобили им понудил да се прошетаат. Бидејќи во тој момент бил со својата „девојка“ Јелена Бадукина (25), што подоцна се покажало дека е невистина, Екатерина и Елена мислеле дека се безбедни и дека овој пар сака да им помогне. Тие се договориле да ги однесат дома.
Меѓутоа, во автомобилот Виктор им понудил вотка со многу седативи. Така зашеметен ги возел до градот во кој живее Скопин, а девојките се разбудиле во подрумот, на околу три метри под земјата, од каде никој не можел да ги слушне нивните крици.
Од тој момент започнува четиригодишната агонија за Екатерина и Елена. Тие подоцна сведочеа дека Моков секој ден ги камшикувал со гумено црево и ги силувал.
Во прилики кога давале отпор, не им давал храна и им ја прекинувал струјата во суровата руска зима. Исто така, тој ќе пуштел гас во нивниот подрум за да го ограничи нивниот кислород. Кога ги силувал, ги носел во преградена просторија во подрумот, излепена со исечоци од порно списанија и ги исмејувал.
-Имавме два кревети на спрат, спиевме заедно. На почетокот лежевме по цел ден, плачевме и се гушкавме. По шест месеци почнавме да го местиме креветот, да чистиме, да правиме се што ќе изгледа како нормален живот, за да не размислуваме низ што поминуваме – вели Катја.
Од друга страна, Лена истакнува дека се молеле секој ден и не губеле надеж дека ќе се спасат.
– Умиравме од страв, но имавме надеж. Сакавме да веруваме дека еден ден ќе не пушти, иако самиот во неколку наврати ни рече: „Зошто да те пуштам? Многу е полесно да те убијам“. Сепак, не изгубивме надеж и секогаш бевме спремни и со нас имавме лист хартија со наши информации и порака, доколку имаше можност да побараме помош – вели Лена, која беше во заробеништво со Катја. Тие беа негови сексуални робинки.
И додава дека бил многу бездушен човек, на чија смрдеа никогаш не можеле да се навикнат.
– Беше суров, злобен, лигав, предавник. Секогаш мирисаше страшно и никогаш не можевме да се навикнеме – вели Лена.
Со цел да го зачуваат својот разум и да не паднат во очај, девојчињата го оттргнаа своето внимание од ужасот низ кој минуваа со вежбање, читање и пишување песни. И на 1 мај 2001 година Моков им подари црно-бела телевизија.
– Бевме пресреќни, дури возбудено ги гледавме рекламите – истакнаа тие.
Една емисија буквално им го промени животот во подрумот. Приказната за Сабина Дарден, која ја гледале на телевизија, им дала надеж, бидејќи се работи за жена која успеала да побегне од својот насилник во Белгија.
Со текот на времето, Моков почна да ја спушта стражата кон нив. Им купил и видео рекордер. Дури и навечер ги пушташе да излезат од подрум на еден час да вежбаат, по речиси четири години. Но, сето тоа го направи со една намера.
Во населбата се вселил ученичка, која исто така сакал да го фати, а задачата на Катја и Лена била да ја намамат. На овој начин Катја успеала да и добие видео снимка со нивната снимена порака која требало да и биде предадена на полицијата.
Овој план конечно им успеа! На 26 април 2004 година полицијата тропнала на подрумската врата и ги спасила девојчињата кои го здогледале сонцето по точно 1.326 дена.
Лена не можеше да направи повеќе од неколку чекори. Мирисаше на мувла, а кожата и беше зелена. Во моментот на ослободување, таа беше бремена во осмиот месец со третото дете на Мок, кое беше мртво родено. Не знаела што се случило со другите две деца кои ги родила претходно.
– И додека бев бремена со тие деца, не ги гледав како деца, туку како туѓи предмети што ми ги туркаа. Ништо не чувствувам за нив – вели таа.
Меѓутоа, откако била ослободена, почувствувала мајчински инстинкт и побарала од полицијата да и ги најде децата. Таа не е обединета со нив бидејќи не се пронајдени, а вели дека е растргната помеѓу тоа да сака да ги види и да ги заборави.
– Знам дека ми се гади од тие деца, родени на толку страшен начин. А од друга страна ги родив – искрена е Лена.
Во своја одбрана, Моков го изнесе шокантното тврдење дека „сакал да го подобри наталитетот во Русија и затоа сакал многу деца“. Во заробеништво беа и Наташа Кампус, Елизабета Фрицл. Моков беше осуден на 17 години работен логор и две години затвор.