Во Индија, сериозно погодена од епидемијата на коронавирус, огромните сметки за здравствена заштита се ноќeн кошмар за милиони луѓе. Повеќето Индијанци немаат здравствено осигурување, а трошоците за лекување на Ковид-19 ги фрла во долгови.
Според искуството на родителите на еден од пациентите, агенцијата АП дојде до информација дека досега дале повеќе од 50.000 американски долари за итни служби, тестови, лекови и сместување во болница, од кои половина е помош од други, а остатокот се позајмени пари што треба да се вратат.
Таткото на болното момче, отпуштен експерт за маркетинг, вели: „Јас бев неговиот горд татко, и сега станав просјак“ и тој не знае како ќе плати за тоа, бидејќи третманот продолжува.
Пандемијата ја уништи индиската економија, носејќи им финансиска катастрофа на милиони луѓе оставени во милост и немилост на хронично недоволно финансиран и распарчен систем на здравствена заштита. Експертите велат дека ваквите трошоци ќе го попречат целото економско закрепнување на таа огромна земја.
Дури и пред пандемијата, пристапот до здравствената заштита во Индија беше проблем.
Индијците плаќаат 63 проценти од медицинските трошоци од свој џеб. Ова е типично за многу сиромашни земји со несоодветни владини услуги.
Тешко е да се добијат податоци за општите медицински трошоци на граѓаните за време на пандемијата, но јасно е дека во Индија и во многу други земји, лекувањето на Ковид претставува огромен дополнителен товар бидејќи се изгубени стотици милиони работни места.
Многу работни места се вратија во Индија кога градовите повторно се отворија по тешката блокада во март 2020 година, но економистите се загрижени за трајно губење на околу 12 милиони платени работни места. Само од април до јуни оваа година, 40 проценти од 4500 јавни кампањи во Индија во врска со Ковид-19 биле барања за собирање пари за плаќање на лекување.
Пандемијата „протера“ 32 милиони Индијанци од средната класа, што се проценува дека го прават оние кои заработуваат од 10 до 20 долари на ден, покажува студијата на американскиот центар за истражување Пју, објавена во март. Се проценува дека кризата во Индија го зголемила бројот на сиромашни луѓе за 75 милиони – оние кои имаат приход од два долари на ден или помалку.
Така, семејство во градот Имфал, 2.400 километри североисточно од Њу Делхи, не можело да го однесе телото на починатиот роднина од болницата се додека не плати за лекувањето, што ги избриша заштедите на семејството. Но, остана долг од уште 1.000 долари.
Реформата на здравственото осигурување што ја започна премиерот Нарендра Моди во 2018 година требаше да опфати околу 500 милиони од 1,3 милијарди жители во Индија и да биде важен чекор во намалувањето на медицинските трошоци. Но, тоа не ги покрива трошоците за примарна здравствена заштита и амбулантски услуги, кои го сочинуваат поголемиот дел од она што се уште се плаќа од џеб, и ниту пристапот до здравствена заштита ниту заштитата на болните од финансиски ризик се подобрени.
Американскиот универзитет Дјук и индиската фондација за јавно здравје утврдија дека трошоците за лекување во одделенијата за интензивна нега за пациенти со Ковид-19 во Индија изнесуваат скоро 16 месечни плати на просечен работник или седум до 10 месеци подобро платени.
Лошото финансирање на здравствената заштита, со само 1,6 проценти од БДП на Индија, е пропорционално помалку од она што го трошат неспоредливо помалите земји, како Лаос и Етиопија. Резултатот е слаб јавен здравствен систем и лошата грижа принудува многумина да влезат во приватни болници каде им се наплатува 1.300 долари или повеќе на ден за лекување.
Beta/AP