Поетски портрет на годинешната добитничка на „Златниот венец“ на „Струшките вечери на поезијата“, Керол Ен Дафи, беше претставен вечерва на летната сцена пред Центарот за култура „Браќа Миладиновци“.
Промотор беше професорката и претседателка на Управниот одбор на „Струшките вечери на поезијата“, Елизабета Шелева, која во своето излагање посочи дека уште со објавувањето на нејзината прва книга поетскиот глас на Ен Дафи стана препознатлив во светски рамки.
– Има поети што зборуваат гласно, со широко отворена уста, одвај чекајќи да се дограбат за подиумот и микрофонот – а има и такви поети, кои чиниш одвај и скржаво ги изговараат/прекршуваат зборовите низ уста, поради својата длабока интровертност, обидувајќи се да ја заборават „сцената“.
Керол Ен Дафи, на прв поглед, воопшто не оддава впечаток на поет, препознатлив по својот екстравагантен (визуелен) изглед, (сценска) појава и (елоквентна) самодопадливост. Таа, првенствено, е скромна, би се рекло дури и срамежлива, во споредба со поетите кои се доста вешти и спремни на сè (пред сè, флертување со публиката, издавачите, критиката, медиумите), за атер и во прилог на сопствената самопромоција.
Но, затоа, кога Керол Дафи ќе започне да ги кажува (ритмично да ги говори) своите песни, тогаш, во длабоко притаениот тон на оваа поезија, одеднаш го допирате моќниот спој (и воскресение) на вековите, волшебната сезначност на келтските (и хеленски) митови, друидската магија на природата, пренаселена со таинствени гласови од минатото и волшебни созвучја со паганските предци од минатото.
Ова е уште една причина повеќе, во годината, кога го одбележуваме 60-годишниот јубилеј на овој наш, меѓународно значаен и кај поетите во светот, високореномиран поетски фестивал, меѓу лауреатите на Струшките вечери на поезијата, со вистинска радост, да го впишеме и името на Керол Ен Дафи, на тој начин, додавајќи уште една авторка кон неголемата листа на добитнички на најпрестижното поетско признание кај нас – посочи Шелева.
Љубовта кон поезијата почнува уште во детството, посочи годинешната лауреатка Ен Дафи во своето видеообраќање.
– Кога почнав да пребарувам низ одделот за поезија во локалната книжарница – „Буклендс“, така се викаше – барав поети коишто не ги учевме на училиште. Неверојатна е, и многу трогателна, помислата дека кога Пабло Неруда го добил „Златниот венец“ во 1972 година тоа било отприлика времето кога јас сум била ученичка и сум ја купила неговата книга со мек повез „Дваесет љубовни песни и песна за очајот“. Прекрасно е што моето име ќе биде додадено помеѓу добитниците на „Златниот венец“. Детски песнички. Локална библиотека. Посветени наставници по англиски јазик. Добра книжарница. Сите тие ми ја хранеа и негуваа љубовта за поезијата и, како што не е невообичаено кај децата и тинејџерите, ме поттикнаа да пишувам мои песни. Мислам дека е очигледно од тоа што го кажувам дека, за да пишуваат поезија, младите луѓе мора да читаат поезија. Како поети, започнуваме со имитирање – а имитирањето започнува со восхитувањето. На поезијата гледам на многу различни начини – некои од нив се противречни – а еден од нив е како штафета, што се пренесува низ времето од поет до поет. Друг е како бескрајна таписерија, со поети кои во своето време го земаат своето пенкало/игли и придонесуваат кон таа таписерија во времето и просторот: некаде и некогаш. Во мојата песна „Невидливо мастило“, ова е објаснето како „заеднички зборови, огромна иста песна/што сите ја пишуваме“ – рече Ен Дафи.
После портретот на лауреатката, српскиот писател и поет Звонко Карановиќ направи портрет на српскиот поет Владан Кречковиќ, добитник на наградата за најдобра дебитантска поетска збирка од млад автор (под 35 години) „Мостови на Струга“ за 2021 година, што ја доделуваат „Струшките вечери на поезијата“ во соработка со УНЕСКO.
– Уште во насловот на првата стихозбирка на Владан Кречковиќ, „Париз, Тексас“, беше навестен клучот со којшто треба да се читаат песните што се наоѓаат пред нас. Осврнувајќи се, пред сè, на култната филмска класика на Вим Вендерс, како и на филмот на Кар-Ваи Вонг, „Чангкинг експрес“ (Chungking Express), во коишто се разработува безволноста и бесмисленоста на животот по прекинувањето на емоционалните врски, Владан Кречковиќ на многу суптилен и скромен начин раскажува приказна за разделбите, обидувајќи се, преку патувањата, гледањето семејни фотографии, пронаоѓањето соговорник во непознаникот кој оставил коментар на јутјуб, непресушните спомени и преиспитувања, да пронајде стојалиште од каде неговиот живот повторно би започнал по својот вообичаен тек – рече Караноиќ.
Манифестацијата продолжи со поетски читања на поетите од поетската платформа „Версополис“, а вториот фестивалски ден ќе заврши со „Ноќи без интерпункција“, каде што со свои лирски остварувања ќе се претстават повеќе македонски поети.